U februaru 1978. godine o Novom Sadu se pisalo kao o najvećoj opštini u tadašnjoj Jugoslaviji, u kojoj se za 30 godina od Drugog svetskog rata gradilo više nego ikad.
Panta rhei- “Sve teče”, a uz to i sve se menja. Novi Sad je užurbano krenuo da se menja i raste još sedamdesetih godina prošlog veka.
U vremeplovu zvanom Yugopapir, može se pronaći tekst “Grad u pokretu”, a u njemu i za današnje vreme aktuelna tema- gradnja. Tada je nicalo Srpsko narodno pozorište, bastion kulture u gradu, iza Šangaja se gradila prva termoelektrana i toplana u celoj Vojvodini, a na prilazu od Beograda “izranja” treći velelepni most u Novom Sadu.
Autor u tekstu napominje da bi Beograđanin mogao da nađe sličnosti sa svojim gradom, jer će i Novi Sad imati svoju “gazelu”, most koji se gradi na Bulevaru 23. oktobra (Bulevar oslobođenja od 1991. godine), te da je ulaz u Novi Sad, kroz ulice Petrovaradina, sličan ulazu u Beograd kroz Zemun.
“Bulevar je duži od Jelisejskih polja u Parizu”- rečenica je koja stoji kao stub temeljac teksta. Sukobi mišljenja i posle više od 4 decenije mogu se reći da ostaju isti. Javno mnjenje sukobilo je mišljenja oko toga da li auto-put E5 od Beograda preko Novog Sada do Subotice treba da ide kroz grad ili da ga obiđe. Prevagnula je ona strana “A kako kroz Beograd prolazi kičma jugoslovenskog saobraćaja?”.
Predviđalo se da će do kraja te decenije imati 285.000 stanovnika, a do kraja tog veka 400.000. Ni tada nije bio podeljen na opštine i bio je jedina opština sa dva grada: Novi Sad i Sremski Karlovci.
Ivona Karan
Izvor: Yugopapir
Gradilo se…. ali kvalitetno! Ovo sada je sve fuseraj !!!