U jedan od najstarijih zanata na svetu ubraja se dakako i berberski zanat. Još u doba starih sumerskih, persijskih, egipatskih i grčkih civilizacija ljudi su mnogo davali na svoju lepotu i fizički izgled. Umetnost doterivanja kose i brade veoma se cenilo u mnogim staležima.
Prvi berberi u Novom Sadu
Kako svuda u svetu, tako i kod nas u Novom Sadu. Već u 18. veku nicale su berberske radnje zbog sve većeg priliva stanovništva. Osim redovnih berberskih usluga ove zanatlije su ne retko obavljale i dopunske delatnosti. Vađenje zuba, puštanje krvi, stavljanja pijavica na leđa klijenata i sitnije hirurške intervencije su bile sastavni deo berberskog zanata.
Tek 1919. godine, posebnim pravilnikom gradskih vlasti, berberima je pod pretnjom zatvaranja i velikom novčanom globom, bilo zabranjeno da vade zube, puštaju krv ili da se bave bilo kojim vidom nadrilekarstva. Morali su imati i posebni pribor za brijanje umrlih mušterija.
U godinama između dva rata Novi Sad je sa okolnim selima, brojao oko 65.000 stanovnika a imao je 135 berberskih ili kombinovano berbersko-frizerskih radnji. Berberi su radili svaki dan, čak subotom i nedeljom, a sebi su uzimali ponedeljak popodne kao neradni termin.
Nakon Drugog svetskog rata berbersko-frizerski radnici su osnovali svoju zadrugu. Ova zadruga je ubrzo ušla kao poseban sektor u novoosnovanu veliku Radničko-namešteničku zadrugu pod imenom “Ranapoz”, vrlo dobro poznatu starijim novosađanima.
Među najstarije berberske radnje, koje već dugi niz godina rade bez zatvaranja spadaju i radnja “Kod Bracike” u Poštanskoj ulici i berberska radnja “Polo” u Jevrejskoj ulici.
