Ulica Maksima Gorkog u Novom Sadu, nazvana je po ruskom piscu, osnivaču književnog metoda socijalističkog realizma i političkom aktivisti, a između dva svetska rata nosila je naziv Ulica cara Nikolaja.
Ova ulica povezuje Bulevar oslobođenja sa Kejom žrtava racije, odnosno od užurbane novosadske košnice, vodi do mirnog Dunava.
Danas većina gradova ima svoju „Dolinu gladnih“, a novosadska se jednim svojim delom nalazi na samom početku ove ulice.
Za one koji ne znaju, „Dolina gladnih“ je mesto gde je na relativno malom prostoru skoncentrisan veliki broj kioska sa brzom hranom, marketa i trafika, a gde se obično nakon večernjeg izlaska svraća na pljesku, giros, pica parče, grickalice ili bilo šta drugo čime će se napuniti želudac nakon provoda, upiti višak alkohola u organizmu ili obnoviti potrošene kalorije.
Većina lokala radi 24/7 i uvek je na usluzi iscrpljenoj klijenteli koja se vraća iz noćnog provoda, ali i svima ostalima koji bi nešto na brzaka da prezalogaje ili nemaju vremena da sami kuvaju.
Preko dana, u toku pre podneva, najčešće mušterije su zaposleni na pauzi za doručak, dok su u poslepodnevnim časovima najčešći oni koji nakon radnog vremena nemaju volje, vremena ili znanja da sami sebi nešto skuvaju kod kuće.
Za ovu ulicu se osim da je „Dolina gladnih“, može još reći i da je „Dolina advokata“, zbog neverovatno velikog broja advokatskih kancelarija koje se nalaze u ovoj ulici, a sve zbog neposredne blizine Osnovnog suda u Novom Sadu.
Priča o ulici Maksima Gorkog nije kompletna, a da se ne pomene benzinska stanica (BS) Velika pečurka, svojevrstan novosadski toponim, koji živi još samo u pričama starijih Novosađana i na starim fotografijama.
Velika pečurka sagrađena je 1976. godine, po projektu arhitekte Mirka Stojnića, uz pomoć inženjera Milana Manojlovića, a za tadašnji Jugopetrol, odnosno NAP.
U vreme kada je građen, a i u potonjim godinama, čitav projekat bio je prava atrakcija. Neobičnog i upadljivog dizajna, BS Velika pečurka je na tom mestu stajala gotovo četiri decenije, iako je u vreme dok je nacrt još bio na papiru, struka imala sumnje da je tako nešto uopšte moguće izgraditi.
Na oko, prilično jednostavno rešenje, ali gledano iz ugla struke izuzetno komplikovano, sastojalo se od samo jednog nosećeg stuba i nadstrešnice prečnika 25 metara.
Za svoje delo arhitekta Mirko Stojnić dobio je prestižnu nagradu u Milanu.
I kako to obično biva, nova vremena donose nove interese, a kako je Naftna industrija Srbije većinski prodata Gasprom njeftu, interes kompanije bio je da kupcima ponudi kvalitetnije proizvode i usluge, te da na mestu dosadašnje stanice za snabdevanje gorivom Novi Sad 1 (kako se zvanično zvala BS Velika pečurka) izgradi potpuno nov i savremen objekat.
Tako je BS Velika pečurka, 1. septembra 2014. godine otišla u istoriju. Starosađani bi rekli: „Nekada je bila Velika pečurka, a sada je samo benzinska stanica…“
Bilo kako bilo, odmah sa druge strane ulice nalazi se zgrada koju koristi Radio televizija Vojvodine.
Ovu zgradu je 1939. godine izgradilo udruženje “Hevra Kadiša”, koje deluje u sklopu Jevrejske opštine u Novom Sadu i ona je pre Drugog svetskog rata bila jevrejsko sirotište i dom za stare.
Posle rata, objekat je nacionalizovan i predat na korišćenje Naftagasu, da bi nakon privatizacije te kompanije, zgrada prešla u trajno vlasništvo Gasprom njefta.
Kako je objekat RT Vojvodine na Mišeluku srušen tokom agresije NATO-a na našu zemlju, od 1999. godine pomenuta televizija je podstanar u ovom prostoru.
Posle raskrsnice sa Stražilovskom, u jednom od dvorišta ulice Maksima Gorkog nalazi se sedište Odbojkaškog kluba Vojvodina.
OK Vojvodina osnovan je 1946. godine, a do danas je najtrofejniji odbojkaški klub u Srbiji sa 18 nacionalnih prvenstava i 15 nacionalnih kupova (od čega 7 duplih kruna – osvojeno i prvenstvo i kup), 5 superkupova i 1 CEV Challenge cup, što daje ukupnu brojku od 39 trofeja u muškoj konkurenciji.
Zlatna generacija OK Vojvodina još je u sećanju mnogih ljubitelja ovog sporta, budući da su njeni igrači bili okosnica nacionalnog tima koji je osvojio veliki broj međunarodnih odličja, kao i ono najsjajnije – Olimpijsko zlato u Sidneju 2000. godine.
Par kućnih brojeva niz ulicu nalazi se Institut za ratarstvo i povrtarstvo Novi Sad, osnovan 1938. godine Odlukom Ministarstva poljoprivrede Kraljevine Jugoslavije.
Institut je sa radom počeo kao Poljoprivredna ogledna i kontrolna stanica. Stanica je bila locirana u zgradi sagrađenoj 1938. godine, a tu se nalazi do današnjeg dana.
Za više od 80 godina svog postojanja, Institut je menjao status i organizaciju sa razvojem društvenih odnosa u kojima je delovao. Tokom svih decenija postojanja, osnovna delatnost Instituta ostala je usmerena na stvaranje sorti i hibrida ratarskih, povrtarskih, kao i velikog broja krmnih, industrijskih, lekovitih i začinskih biljaka.
S tim u vezi, primarne aktivnosti Instituta sprovode se u okviru 4 departmana, 5 laboratorija i dve uslužne jedinice.
U ulici Maksima Gorkog nalazi se i sedište Vazduhoplovnog saveza Vojvodine.
Ovaj savez ima dugu tradiciju, što nije iznenađujuće, s obzirom da je Novi Sad nekada bio prestonica srpske avio-industrije.
Sam klub osnovan je 11. marta 1928. godine, kada je Mesni odbor aero-kluba u Novom Sadu prerastao u Oblasni odbor Aero-kluba Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, nadležan za Srem, Bačku i deo Slavonije, sa 32 Mesna odbora i 2.160 članova.
Za prvog predsednika Oblasnog odbora, na godišnjoj oblasnoj skupštini u Novom Sadu, izabran je poznati novosadski dobrotvor, industrijalac, i zemljoposednik, Gedeon Dunđerski.
Kako onda, tako i danas, ciljevi Saveza su da svojim delovanjem doprinosi razvoju i promociji sporta u AP Vojvodini i povećanju bavljenja građana vazduhoplovnim sportom, posebno dece, omladine, žena i osoba sa invaliditetom, razvijanje i unapređenje vazduhoplovnih aktivnosti i vazduhoplovnog sporta i slične aktivnosti.
Već pri kraju ove ulice nalazi se jedna od najvećih škola u Novom Sadu, Osnovna škola „Đorđe Natošević“.
Ime nosi po jednom od prvih srpskih pedagoga i pedagoških pisaca Đorđu Natoševiću.
Izgradnja škole je započeta 1953. godine, a pošto je građena u etapama, završena je 1955. godine.
Par desetina metara dalje, ulica Maksima Gorkog izlazi na Kej žrtava racije, pa se posle asfalta i senke od krošnji drveća otvara široko prostranstvo reke Dunav i pogled na Petrovaradinsku tvrđavu.
gradskeinfo.rs
