Novi Sad je u periodu pre izbijanja Drugog svetskog rata bio pravi fudbalski grad. Ako pogledamo službeni bilten Novosadskog loptačkog saveza iz 1941. godine, doći ćemo do zanimljivog podatka da je u tom periodu na teritoriji grada bilo aktivno čak 17 fudbalskih klubova.
Prvu fudbalsku predstavu u Novom Sadu priredili su 1902. godine studenti koji su studirali u Pešti.
Jasno je da tada nisu postojali profesionalni igrači, pa su u početku klubove osnivali entuzijasti, zaljubljenici u ovu igru. Primera radi, Fudbalski klub „Vojvodina“ osnovan je u prvoj polovini 1914. godine u štrikerskoj radnji Save Šijakova, na početku Temerinske ulice.
Naravno klub tada nije imao svoj teren, pa su igrači u početku trenirali na poljančetu kod „Četiri krajcare“, na kraju sadašnje Šumadijske ulice.
Većina će se složiti, najznačajniji klub u Novom Sadu bila je „Vojvodina“, ujedno i atletski klub koji je ostvario najveći uspeh u istoriji novosadskog sporta pre Drugog svetskog rata. Osim Voše, istaknut je bio i „Radnički“, osnovan 1925. godine, prvi klub u Novom Sadu koji je na osnovu internacionalnih osnova uspeo da u svom radu okupi i Nemce i Mađare i Srbe i Jevreje.
Derbi „Partizana“ i „Crvene zvezde“? Zaboravite na to! Mnogo pre nego što su ova dva kluba uopšte i osnovana, Novi Sad je imao svoj veliki gradski derbi.
Naime, najljući rival FK „Vojvodina“ na sportskom bojilištu nesumnjivo je bio „Novosadski atletski klub/Újvidéki Atlétikai Club“ (NAK).
Ovaj klub osnovan je 1910. godine i okupljao je uglavnom novosadske Mađare. Fudbaleri NAK-a takmičili su se sa najviše uspeha tokom prvih godina posle Prvog svetskog rata, kada su bili prvaci Novog Sada. Posebno je interesantno da je NAK prvi u Novom Sadu formirao ekipu veterana, koji su igrali egzibicione mečeve.
Nakon Drugog svetskog rata, ova ekipa je raspušten i formiran je novi klub pod nazivom „Eđšeg“, koji se 1955. godine spojio sa FK „Trgovački“, a tada je novoformirani klub poneo ime „Novi Sad“. Tokom 1966. godine „Novi Sad“ se spojio sa klubom „Radnički“ sa Detelinare, gde su i našli novi dom. Tamo i danas igraju.
Takođe u Novom Sadu je postojao i fudbalski klub novosadskih Jevreja, SK „Juda Makabi”. Ovaj klub osnovan je 1920. godine, a ideja o njegovom formiranju rođena je među Jevrejima – austrougarskim oficirima zarobljenim u Rusiji. Klub je imao zapažene rezultate i bio jedan od uspešnijih, da bi tokom Drugog svetskog rata i zbog tragične sudbine novosadskih Jevreja potpuno nestao.
U Novom Sadu je tokom perioda između dva svetska rata postojao i klub Istra, koji su osnovale izbeglice, prispele u Novi Sad nakon Istarske krize.
Koliko je ljubav prema fudbalu velika, najbolji je primer Fudbalski klub „Slavija“, koji je u svojim redovima objedinjavao tradicionalne rivale, Salajku i Podbaru.
Postojao je i Fudbalski klub „Jugoslavija“, baš kao i čitav niz drugih klubova koji su u svojim redovima gajili ljubav prema fudbalskoj igri.
Što se igrališta tiče, ona su bila razbacana po celom gradu.
Najpoznatije je svakako stadion „Karađorđe“, koji su uprave „Jude Makabija” i „Vojvodine” na Vidovdan 1924. godine svečano otvorile.
Igralište „Radničkog“ je bilo na Beogradskom keju, na mestu današnje Kvantaške pijace, a igralište „Železničara“ prekoputa stadiona „Karađorđe“, na mestu gde se danas nalazi upravna zgrada Elektrovojvodine.
FK „Juda Makabi“ imao je tih godina svoje igralište kod Arteskog kupatila, odnosno kod današnje Jodne banje.
Međutim, ono što je svim igralištima bilo zajedničko je da zbog slabog materijalnog stanja klubova, nijedno nije imalo pokrivena sedišta ni tribine.
gradskeinfo
