Piše: Milorad Bojović
Božićni praznici nisu vreme za negativne vesti. Neočekivano, Božić nam je doneo jednu neobičnu, a dobru novost. Sporazumi i paktovi s narodom postaju politička prošlost. Suštinu upravljanja najzad čine male stvari, koje svakodnevni život običnih ljudi čine lepšim i dostojanstvenijim! Otvaranje trga u Kovilju novi je argument da sprska politika, ulazi u novu eru, koja ukida periferiju kao politički pojam i program.
Periferija je u vreme komunizma izgubila starogrčki smisao, i postala je stvar političkog ineženjeringa, koji je do savršenstva razrađen u vreme vladavine liberalne demokratije Demokratske stranka. Politička geografija postala je jedina ideologija. Ljudski život imao je smisao samo ako se uklapao u matematičku formulu koju su srpskim političkim izvršiocima početkom devedesetih godina prošlog veka doneli čarobnjaci političkog marketinga sa zapada. Definicija za dobijanje izbora zasnivala se na igri velikih brojeva. Fokus je stavljan na gradove i naselja s velikim brojem stanovnika. Mesta s malim brojem glasača postajala su izlišna i nepotrebna. Izostavljana su iz svih planova razvoja, jer nisu odgovarala političkim kalkulacijama i interesima političkih despota iz Krunske i njihovih vojvoda u Izvršnom veću Vojvodine. Celih 20 godina, prigradska naselja velikih gradova postojala su samo kao količnik. Deljenje je bilo jedina računska operacija koju su poznavali i priznavali, bilo kad građane dele na poželjne i nepoželjne, ili kad dele novac potrošen na realizaciju izmišljenih projekata.
Ceo komunalni, privredni i kulturni razvoj grada bio je podređen ostanku na vlasti, koja se zasnivala na lažnom elitizmu. Sve predizborne strategije i postizborne analize levo liberalne stranke prezentovale su iz ugla uzvišenosti. Novi Sad su delili na urbane i ruralne glasače. Takvu segreraciju dvostruko su zloupotrebljavali. S jedne strane su svoje pobede predstavljali kroz podelu na glasove gospode, koja im je naklonjena, i nepismene žitelje prigradskih naselja, koji, kao pripadnici nižeg društvenog sloja, ne razumeju “prefinjenost” demokratskih planova razvoja. Na drugoj strani, odbijanje čestitih domaćina iz novosadskih obodnih naselja, da političke mahinacije, krađu i uništavanje resursa grada prihvate kao izbor za sebe i svoju decu, koristili su kao alibi za sve svoje poraze! Proglašavanjem ideološki neprihvatljivog stanovništva za društvenu, geografsku i političku periferiju, opravdavali su svoj osvetnički plan – da ne ulažu u mesta čiji žitelji odbijaju da glasaju za bogaćenje beogradske i novosadske političke elite!
Nakon što je 1996. Novi Sad postao jedan od prvih gradova kojima je zagospodarila Demokratska stranka, njegovi stanovnici podeljeni su na poželjne i izlišne. Poželjnima su proglašene mesne zajednice nastanjene naslednicima komunističke oligarhije. Čestiti domaćini u prigradskim naseljima, koji život i privilegije nisu dobili kao poklon od komesara, nego su sav svoj imetak stekli teškim radom, definisani su kao nedostojni poklonici retrogradnih tradicionalnih tričarija, kakve su srpska kultura, istorija i običaji.
Šta bi na to rekao Slobodan Selenić, kog drugosrbijanci pogrešno doživljavaju kao svog gurua? Kako bi to tumačio Borislav Pekić? Kako bi to tumačili naslednici Konstantina Popovića. I, da li bi naslednici Dunđerskih, čiju imovinu i danas razvlače povlašćeni Titovi pioniri, za gospodu prihvatili komunitičke trećepozivce, koji su iz vojvođanskih vukojebina useljeni u stanove u centru Novog Sada, nakon što su njihovi vlasnici pobijeni u Rajinoj šumi?
Na problematičnom nasleđu nije mogla da se izgradi bolja budućnost! Moralo je da protekne vreme, da se promene pristup, vizija i prioriteti. Nezaslužene benficije predugo su trasirale sudbinu Novog Sada!
Trg u Kovilju, može se uzeti kao vododelnica, kao dodatni dokaz da se politika u Srbiji menja. Da se Srbija menja. Da političari shvataju da vlast nije samo privilegija, nego je pre obaveza, dužnost da se prioriteti ne određuju prema političkoj formuli, već prema interesima građana. Građana koji nisu glasači, već ljudi s imenom i prezimenom. Građana koji ne žive u centru, niti na periferiji. Majki i očeva koji žele da dobiju uverenje da će njihova deca ići u bolju, ugrejanu, modernu školu, ili fakultet, kvalitetnim, klimatizovanim autobusima i asfaltiranim ulicama. Da imaju gde da rade! Da umesto septičkih jama dobiju kanalizaciju! Domaćni su svesni da te septičke jame predstavljaju glavni ekološki problem Srbije. Da to nisu plastične kese. Niti flaše. A još manje mini-hidroelektrane. U Srbiji ima 2.487.886 domaćinstava i 3.100.000 septičkih jama. Umesto izgradnjom kanalizacione mreže i prečistača otadnih voda, koje bi sprečile da izlučevine više od tri miliona ljudi, uzduž i popreko zagađuju Srbiju, demokratska vlast se bavila trošenjem para na besmislene akcije o podizanju ekološke svesti. Za te namene od 2.000 godine potrošeno je više milijardi dinara. Naših para, i donacija iz međunarodnih izvora.
Kanalizacija je ključni argument života. Novi Sad je na dobrom putu da se upiše u evropski prosek. Od 2012. godine, sva prigradska naselja dobila su kanalizaciju i prečistače. Rumenka, Kać, Budisava, Begeč, Futog, Veternik, Bocke, Stepanovićevo. I što je najvažnije u planu je izgradnja centralne fabrike za preradu fekalne kanalizacije. To smo dužni Dunavu. To smo dužni sami sebi. To smo dužni deci.
Obećava i plan da se izgrade tri nova vrtića. Sva tri u prigradskim naseljima. Kao i privođenje kraju radova na izgradnji novog parka, opet izvan centralne gradske zone. Potpuno ispravno. Potpuno opravdano.
Dakle, vrtići, putevi, škole, domovi kulture, parkovi, trgovi, u svim naseljima! To je samo deo projekata i poslova koji će se, kako se može zaključiti iz strategije Srbija 2025, ovogodišnjeg budžeta i plana razvoja Novog Sada, raditi u godini pred nama.
Kovilj, Budisava, Kać, Sajlovo, danas imaju istu važnost kao Grbavica, Liman 1, Banatić! To daje dobar osnov da verujem da se političari okreću svojim komšijama, svojim sugrađanima, s pažnjom koju oni zaslužuju.
“Život u bilo kom delu Novog Sada treba da predstavlja privilegiju. Novosađani s pravom veruju da ne postoji bolje mesto za život. Novi projekti ga mogu učiniti još boljim”
Novi Sad nije Aladinova lampa, niti Alibabina pećina, kako veruju persone koje s političke margine vrebaju Gradsku kuću. Nasleđe koje nam je dato u amanet obavezuje nas da ga sačuvamo i na njemu izgradimo bolju budućnost.
Život u bilo kom delu Novog Sada treba da predstavlja privilegiju. Novosađani s pravom veruju da ne postoji bolje mesto za život. Novi projekti ga mogu učiniti još boljim.
Čak ni Holivud ne može nadomestiti odsustvo političke ideje. Majkl Mur, Dikaprio, Klint Istvud i mnogi drugi glumci i glumice učestvovali su u neuspešnim političkim kampanjama. Izbori se dobijaju planski, na dug rok. Izbore ne dobija propaganda, nego organizacija. Rad na terenu. Rad u korist građana. Žitelji Rumenke i Stepanovićeva juče, Kovilja danas, ili Sajlova i Adica sutra mogu to da posvedoče.
Autor je stručnjak za komunikacije i odnose s javnošću
